Onder de begeleiding van een kudde immense maar welwillende dieren trekken de jonge knaap Ama en zijn metgezellen ’s nachts door de wildernis van Boli Bana. Ze taxeren en treiteren elkaar, de dieren worden gaandeweg tam.

Overdag gaat de belangstelling van alle dorpelingen uit naar het meisje Aissita. Zij heeft de leeftijd bereikt om naar de wereld van de volwassenen over te gaan, en er is een heks naar Boli Bana gekomen om het ritueel uit te voeren.

Door de ogen van de kinderen ontplooit zich het verhaal van een Peul-jeugd in Burkina Faso. Het is het verhaal van een nomadische en mystieke wereld.

De Belgische cineast Jérôme le Maire volgde gedurende twee jaar de leden van de chirurgische eenheid in één van de grootste ziekenhuizen van Parijs. Dit ultraperformante operatieblok draait constant op volle toeren: veertien zalen op rij waar acht tot tien interventies per dag de doelstelling zijn.

De nochtans extreem gesofisticeerde organisatie van het werk is om ziek van te worden, letterlijk. Medisch en paramedisch personeel ondergaan gelaten de situatie, maar chronische stress, burn-out en psychosociale risico’s loeren om de hoek. Chirurgen, anesthesisten, verpleegkundigen en verzorgenden, maar ook hun leidinggevenden, managers en directeurs zitten gevangen in een hectische race waaraan geen einde lijkt te komen.

Wanneer de ziekenhuisleiding zich bewust wordt van de ernst van het probleem, wordt er een audit besteld om de werkorganisatie door te lichten.

Burning Out filmt het punt waarop het systeem totaal oververhit raakt en er kortsluiting dreigt, en gaat daarmee recht naar de kern van het fenomeen ‘werk’ en de excessen die ermee gepaard kunnen gaan. De film wil de hedendaagse rat race begrijpen, die troebele spiegel van onze samenleving, waarvan zelfs het personeel in onze ziekenhuizen niet gespaard blijft.

Doorheen het tragische lot van een mensenrechtenactivist in Oekraïne, diens asielaanvraag in Frankrijk en daarop volgend zijn veronderstelde dood, stelt de regisseuse zich vragen over haar onverwachte filmervaring en over wat er zich werkelijk afspeelde tussen haarzelf en de protagonist.

De film, die het midden houdt tussen een politieonderzoek en een psychologische thriller, wil het raadsel ontrafelen van een man met meerdere identiteiten, iemand die altijd klaar staat om te verdwijnen om elders herboren te worden. Twee mysteries vloeien in elkaar over : dat van het personage en dat van de regisseuse. Welke verantwoordelijkheid draagt zij tegenover het gefilmde object? En moet je werkelijk je leven in scène zetten om de last van je bestaan te kunnen verdragen ?

Tussen de gangen van  serres in een wereld onder plastic tekenen zich de contouren van sloppenwijken af.

Hier wonen mannen en vrouwen die de zee overstaken op zoek naar een beter leven.

In het hart van dit Eldorado in ademnood probeert iedereen te overleven door de brokstukken te lijmen van een wereld op drift. De dagen gaan voorbij, wachtend op nieuws over papieren en werk dat maar niet lijkt te komen.

Hoe je eigen overlijden filmen? Hoe zou je je eigen dood ensceneren? Op het eerste gezicht maakt deze vraag je aan het lachen, maar toch heeft ze betrekking op elk van ons, zelfs als men geen cineast is.

Aangekomen op een leeftijd waarop men zijn koffers begint te pakken voor het hiernamaals, bereid ik me voor op het einde van mijn leven en begin ik me te ontdoen van alles wat ik gedurende meer dan een halve eeuw heb verzameld en opgestapeld.

Boeken, kleren, films… alles moet en zal verdwijnen in as en rook.

Een vrouw van Turkse afkomst geeft zich over aan een psychoanalytisch natuurexperiment volgens oude Anatolische gebruiken: met de mythische centaur Chiron als gids herbeleeft ze dromend persoonlijke en collectieve herinneringen.

Tijd en ruimte vervagen en de doorgang tussen verschillende werelden opent zich. Zo doorkruist zij de straten van het bergdorp waar haar moeder geboren werd en waar in 1915 alle Armeense bewoners verdwenen, en loopt zij door de ruïnes van een oud ziekenhuis waar men 2000 jaar geleden de zieken genas door middel van water en dromen.

Kazarken is in eerste instantie een verkenning van het geheugen als strijdtoneel waar vergetelheid en de wreedheid van verborgen gebeurtenissen bevochten worden. Opgejaagd door werkelijke of gedroomde stemmen is het ook een reis naar een aloude denkwijze die nog niet verdwenen is, een uitnodiging om de manier waarop we de wereld zien te veranderen, om zo eindelijk de vloek van het verleden te verbreken.

Voor de verteller zijn de kinderjaren en het geboortedorp het vertrekpunt. Hij onderneemt een reis die aan het varken wordt opgehangen, aanvangt bij de prehistorie en doorloopt tot vandaag. Plaatsen als Spanje, China, Noord-Amerika en België worden bezocht. Hij bezoekt een labo, een natuurkundig museum, een slachthuis, een bio-boerderij, varkenskwekerijen, een imaginair museum van het varken, een vleesverwerkende fabriek, een jachtgebied, etc. Het intieme vergezelt het universele.

Om ‘het varken in ons’ te begrijpen, schreven we de ‘geschiedenis van het varken’. Onvermijdelijk gaat het over wat de mens met de dieren en per uitbreiding met de wereld doet. Woorden klinken als geknor. Bij zeug en beer is vraatzucht niet iets waar over te oordelen valt. Maar de vraatzucht van de mens is gevaarlijk en voor het eerst in de geschiedenis misschien noodlottig. Is transitie naar een wereld met minder gulzigheid en meer respect voor mens, dier en leefomgeving mogelijk?

De documentaire is een terugblik op onze beschaving, standpunten worden genuanceerd en terughoudend aangebracht. De toon van de film is elegisch, twijfel en hoop komen tot samenklank.

Vijf jaar na de ramp wonen nog een paar enkelingen op de radioactieve grond van de evacuatiezone rond de kerncentrale van Fukushima. Hun dagelijkse leven wordt bepaald door de zuiveringswerken onder leiding van de Japanse overheid. Deze lijken nogal pover in verhouding tot de menselijke en ecologische omvang van de ramp. Het schijnbaar onverstandige maar vreedzame bestaan van deze onverzettelijke bewoners herinnert er ons aan dat de meest zekere band tussen mens en wereld uiteindelijk een lapje grond is.

Le champ des visions gaat over de relatie tussen de mens en het insect als dier. De verhalen, legenden, herinneringen en intieme sensaties waarmee de film samengesteld werd, halen veel vragen naar boven. Waarom wekt dit stukje dierenwereld zoveel fascinatie en afkeer op? Wat leren de insecten ons met betrekking tot onszelf en onze samenleving? Is de wereld die wij waarnemen met onze zintuiglijke vermogens dezelfde als die van de dieren? Kan de mens het insect als dier werkelijk kennen of kan hij daar slechts van dromen?

Mijn naam is Rosine Mbakam, ik ben 34 jaar, ik ben Kameroense. Ik heb in mijn geboorteland gewoond tot mijn zevenentwintigste en ik heb de tradities altijd gerespecteerd. In 2007 vertrok ik naar België om daar mijn studies verder te zetten. Dat was de eerste keer dat ik mijn geboorteland verliet.

Mijn moeder heet Mâ Brêh in het Bamiléké maar Mâ is ook goed. Zij is achtenzestig jaar en ze heeft Kameroen nooit verlaten. Ze groeide op in de brousse, maar haar familie sloeg samen met vele andere op de vlucht voor de onderdrukking van de Franse kolonisten. Op haar achttiende trouwde ze met een man die door haar ouders was uitgekozen.

De film is een confrontatie tussen beide vrouwen en bevraagt de keuzes die ze hebben gemaakt. Twee generaties kijken naar elkaar en naar zichzelf, maar bovenal zijn het twee vrouwen die hun intimiteit, hun lijden en hun verlangens delen.

‘De eeuwigen’ is de naam voor mensen die lijden aan wat men de melancholie van de eeuwigheid noemt. Ervan overtuigd dat de dood niet het eindpunt van het leven is, menen ze gedoemd te zijn om rond te dwalen tot de dag dat ze bevrijd worden van hun bestaan.

De film is een relaas over vlucht en omzwervingen aan de uiterste grenzen van Nagorno-Karabach, de Armeense enclave in Azerbeidzjan waar al meer dan twintig jaar oorlog woedt. In deze regio dwalen de geesten van de genocide rond, en de personages die we in de film te zien krijgen dragen in hen de melancholie van de eeuwigen.

Ronald Creagh zingt luidkeels Joe Hill op zijn tachtigste. Gaetano Manfredonia onthult de verwrongen schoonheid van het experimenteel anarchisme (dat hij educatief-realiserend noemt). Brandon Spivey en Richie Anderson geven een demonstratie van Acid Hardcore in een kamertje van drie op vier.

Circulaire en regelmatige camerabewegingen in landschappen weerspiegelen een solitair en resistent handelen. Architecturale expressies voeren ons naar stille utopische gebieden.

En regelmatig roepen lachsalvo’s, kinderen, explosies, oude beelden van Rave-party’s op godvergeten plaatsen een onbegrensde levenslust op. Uit dat alles duikt één iets heel duidelijk op: gehoorzamen… Waarom dan?

De negentigjarige komiek en geluidskunstenaar Henry ‘Sandy’ Jacobs en zijn excentrieke buur/compagnon de route, de architect Daniel Liebermann, wonen op een berg in Noord-Californië waar ze een bestaan ver van de wereld lijden. De wijze gek Sandy neemt het leven zoals het zich aandient, terwijl Liebermann worstelt met een pak onafgewerkte projecten en ongestilde verlangens. Deze twee anticonformisten zijn, elk op hun manier, verwikkeld in een niet-aflatende zoektocht naar perfectie.

Copresentatie met de coproducent Beursschouwburg

Tremor ontvouwt zich aan de toeschouwer onder impuls van de stemmen die de film doorkruisen – de stemmen van dichters en gekken, van een moeder en van een kind. Van de bespiegelende gedachte tot het spontane vertellen, van de getuigenis tot de fictie: ieder neemt het woord om zijn persoonlijke ervaring met geweld en conflict uit te drukken. Ondertussen ziet de kijker plaatsen die niet met zekerheid gesitueerd kunnen worden. Geluiden afkomstig van andere plaatsen mengen zich en vervormen ze. Poreus en instabiel maakt de materie zich meester van het beeld. En dan komt de muziek. Alles sluit zich rond de aanwezigheid van de pianist om zich vervolgens opnieuw te verspreiden…

Tremor is een gevoelige reis tussen herinnering en nachtmerrie. Een daad van verzet.